The abrupt and violent end of ERT: some thoughts/Ο ξαφνικος και βιαιος θανατος της Ελληνικης Ραδιοφωνιας Τηλεορασης: μερικες σκεψεις
An English language version of this text can be found below
Μερικες 'αβολες' και μαλλον καθυστερημενες σκεψεις με αφορμη τα γεγονοτα στο κτηριο της ΕΡΤ...
Τα αισθηματα μου για την ΕΡΤ ηταν παντα αναμικτα. Δεν μπορω ουτε καν να απαριθμησω τα ποιοτικα πενιχρα προγραμματα, τους υπαλληλους φαντασματα ή τουριστες, τις στιγμες που η ελλειψη ανεξαρτησιας απο την εκαστοτε κυβερνηση την εκανε ξεδιαντροπο εργαλειο δημοσιων σχεσεων πολιτικων παραταξεων, υπουργων και βουλευτων. Ομως μπορω να απαριθμησω (λιγες αλλα οχι ασημαντες) στιγμες (το παλιο Τριτο, το οτι η ΕΡΤ αποτελεσε το μεσο επαφης με το ποιοτικο θεατρο και μουσικη για ανθρωπους παγιδευμενους σε νησιδες πολιτιστικης, και συχνα υλικης, ενδειας, ιδιαιτερα στο τελος της δεκαετιας του 70 και στις αρχες του 80, την ορχηστρα της και λιγοστες αξιοσημειωτες παραγωγες που η ιδιωτικη ραδιοτηλεοραση θα θεωρουσε οικονομικα ασυμφορες). Ακομη και τοτε, οφειλω να ομολογησω πως θα δυσκολευομουν να κατανοησω πως εργαζομενοι που μεχρι προ τινος 'επαιζαν το παιχνιδι' και θωπευαν τις πολιτικες ηγεσιες υιοθετουν τις δραματικες στιγμες της εξωσης τους απο το ραδιομεγαρο λογο που παραπεμπει σε ιστορικες στιγμες οπως η τελευταια εκπομπη του Ραδιοφωνικου Σταθμου Αθηνων πριν την παραδοση της πολης στους ναζι, και ο ιστορικα φορτισμενος αποχαιρετισμος 'ψυχη βαθια' πριν το προγραμμα σιγησει.
Παρ’ολους αυτους τους ενδοιασμους, η ανιστορητη εισβολη των ΜΑΤ στην ΕΡΤ χωρις καμμια αμφιβολια αποτελεσε στιγμη ντροπης για μια πολιτεια που θελει να αυτοχαρακτηριζεται ως δημοκρατια και που προσπαθησε να ξεπερασει τετοια τραυματικα βιωματα του αυταρχικου της παρελθοντος. Βεβαια, η μεθοδευση της κυβερνησης, απο το ξαφνικο κλεισιμο της ΕΡΤ, στην παντελη ελειψη σχεδιασμου και κυριως δημοσιας συζητησης για τι ειδους δημοσια ραδιοτηλεοραση προσδοκα η κοινωνια προδιδει εναν γενικοτερο επικινδυνο αυταρχικο τυχοδιωκτισμο. Η καταληψη και το κλειδωμα με χειροπεδες ενος χωρου ταυτισμενου με εναν θεσμο ο οποιος αν και υπολειτουργησε συμβολιζε την σημασια της δημοσιας ραδιοτηλεορασης ως κοινωνικου αγαθου αποτελει μια θλιβερη και απαραδεκτη στιγμη και προδιδει ελλειψη συναισθησης του ατοπηματος μιας κυβερνησης που εχει εθιστει στο να κανει σπασμωδικες κινησεις στα ορια της νομιμοτητας και ερημην των πολιτων.
Το μηνυμα της σημερινης ημερας ειναι ιδιαιτερα καταθλιπτικο. Η πολωση μεταξυ των υποστηρικτων της κυβερνητικης αποφασης για την επεμβαση των αστυνομικων δυναμεων στο κτηριο της ΕΡΤ και των υποστηρικτων της αναπαραστασης του αγωνα των εργαζομενων στην ΕΡΤ ως εθνικη αντισταση και συνεχεια του εμφυλιου, καταδεικνυει την ολισθηση της κοινωνιας σε λυσεις ωμης καταστολης απο την μια πλευρα και εξωθεσμικες μορφες αντιπολιτευσης απο την αλλη και αποκαλυπτει την διαβρωση του πολιτικου συστηματος – την ανυπαρξια χωρων δημοκρατικης συνυπαρξης, συννενοησης και διαπραγματευσης. Στην κυβερνητικη ταση να αντιμετωπιζει τα προβληματα με συμβολικη και υλικη βια αντιτασσεται ενας λογος που παραπεμπει σε εμφυλιες διενεξεις, σε λογικες του ή ολα ή τιποτε.
As Greek riot police cleared the headquarters of the former state broadcaster ERT, using tear gas to gain entry and arresting several people I thought of collecting here some uncomfortable and overdue thoughts ...
I have always had mixed feelings about ERT (Greek Radio Television). Low quality output, absentee employees, the organization's dependence on the government of the day which often degenerated to subservience to political parties and personalities are some of the reasons behind my misgivings. On the other hand, ERT was the only institution that had the resources and the largely unfulfilled potential of going against the grain of the logic of the commercialization and tabloidization of Greece's mediascape. Over its career, there have been positive moments of quality programming that none of its private sector competitors were prepared to produce and one should not forget that back in the 1970s and 80s, ERT provided a window to theatre, music and the arts to people who were marginalized and had no alternative means of accessing these.
Μερικες 'αβολες' και μαλλον καθυστερημενες σκεψεις με αφορμη τα γεγονοτα στο κτηριο της ΕΡΤ...
Τα αισθηματα μου για την ΕΡΤ ηταν παντα αναμικτα. Δεν μπορω ουτε καν να απαριθμησω τα ποιοτικα πενιχρα προγραμματα, τους υπαλληλους φαντασματα ή τουριστες, τις στιγμες που η ελλειψη ανεξαρτησιας απο την εκαστοτε κυβερνηση την εκανε ξεδιαντροπο εργαλειο δημοσιων σχεσεων πολιτικων παραταξεων, υπουργων και βουλευτων. Ομως μπορω να απαριθμησω (λιγες αλλα οχι ασημαντες) στιγμες (το παλιο Τριτο, το οτι η ΕΡΤ αποτελεσε το μεσο επαφης με το ποιοτικο θεατρο και μουσικη για ανθρωπους παγιδευμενους σε νησιδες πολιτιστικης, και συχνα υλικης, ενδειας, ιδιαιτερα στο τελος της δεκαετιας του 70 και στις αρχες του 80, την ορχηστρα της και λιγοστες αξιοσημειωτες παραγωγες που η ιδιωτικη ραδιοτηλεοραση θα θεωρουσε οικονομικα ασυμφορες). Ακομη και τοτε, οφειλω να ομολογησω πως θα δυσκολευομουν να κατανοησω πως εργαζομενοι που μεχρι προ τινος 'επαιζαν το παιχνιδι' και θωπευαν τις πολιτικες ηγεσιες υιοθετουν τις δραματικες στιγμες της εξωσης τους απο το ραδιομεγαρο λογο που παραπεμπει σε ιστορικες στιγμες οπως η τελευταια εκπομπη του Ραδιοφωνικου Σταθμου Αθηνων πριν την παραδοση της πολης στους ναζι, και ο ιστορικα φορτισμενος αποχαιρετισμος 'ψυχη βαθια' πριν το προγραμμα σιγησει.
Το μηνυμα της σημερινης ημερας ειναι ιδιαιτερα καταθλιπτικο. Η πολωση μεταξυ των υποστηρικτων της κυβερνητικης αποφασης για την επεμβαση των αστυνομικων δυναμεων στο κτηριο της ΕΡΤ και των υποστηρικτων της αναπαραστασης του αγωνα των εργαζομενων στην ΕΡΤ ως εθνικη αντισταση και συνεχεια του εμφυλιου, καταδεικνυει την ολισθηση της κοινωνιας σε λυσεις ωμης καταστολης απο την μια πλευρα και εξωθεσμικες μορφες αντιπολιτευσης απο την αλλη και αποκαλυπτει την διαβρωση του πολιτικου συστηματος – την ανυπαρξια χωρων δημοκρατικης συνυπαρξης, συννενοησης και διαπραγματευσης. Στην κυβερνητικη ταση να αντιμετωπιζει τα προβληματα με συμβολικη και υλικη βια αντιτασσεται ενας λογος που παραπεμπει σε εμφυλιες διενεξεις, σε λογικες του ή ολα ή τιποτε.
As Greek riot police cleared the headquarters of the former state broadcaster ERT, using tear gas to gain entry and arresting several people I thought of collecting here some uncomfortable and overdue thoughts ...
I have always had mixed feelings about ERT (Greek Radio Television). Low quality output, absentee employees, the organization's dependence on the government of the day which often degenerated to subservience to political parties and personalities are some of the reasons behind my misgivings. On the other hand, ERT was the only institution that had the resources and the largely unfulfilled potential of going against the grain of the logic of the commercialization and tabloidization of Greece's mediascape. Over its career, there have been positive moments of quality programming that none of its private sector competitors were prepared to produce and one should not forget that back in the 1970s and 80s, ERT provided a window to theatre, music and the arts to people who were marginalized and had no alternative means of accessing these.
Having said that, as the police was entering the public broadcaster headquarters, I must admit that I found it difficult to understand how the journalists and technicians who were still continuing broadcasts despite the summary decision of the government to close down ERT back in June, who in the past were complacent or at least silent about the subservience of the public broadcaster to the government, switched so easily to the role of protectors of the public interest and of free radio and television. What I found striking was their adoption during the dramatic moments of their eviction from the studios of ERT of a discourse referring to historical moments laden with painful memories such as the last broadcast of the Athens Radio Station before it was taken over by the occupying German forces in April 1941 warning listeners that future broadcasts will be serving the occupiers.
This notwithstanding, the sight of armed police forces storming the premises of the public broadcaster betrayed a brazen disregard for media freedom and a lack of historical sensitivity and awareness. It constituted a shameful moment for a polity that claims to be a democracy and that was supposed to put such moments behind it. Of course, the government had signaled its cynicism and disregard for 'inconvenient details' such as respect for proper procedure and dialogue back in June when, without warning and definitely without a trace of public consultation it moved to close down the public service broadcaster. The police occupation of a space symbolizing public radio-television, despite the imperfections and shortcomings of ERT, the securing of the gates with a pair of standard issue police handcuffs constitutes a sad and unacceptable moment and betrays a government that is out of touch and has been used to move at the threshold of legality and in disregard of the public feeling.
Overall, the message of the day is depressing and alarming. The polarization between those who support the government decision to order the police to storm the ERT building and those who support the message that this is a struggle against an occupying force demonstrates the emerging appetite for solutions relying in the exercise of crude force (police violence, summary decision making processes) on the one hand and reveals the erosion of the political system - the lack of spaces of democratic coexistence, negotiation and mutual understanding and the increasing popularity of extrainstitutional forms of opposition.
To the tendency of the government to resort to symbolic or material violence in order to deal with its problems one can see the juxtaposition of a discourse that refers to the resistance to occupation and to the bitter divisions of the civil war.
Overall, the message of the day is depressing and alarming. The polarization between those who support the government decision to order the police to storm the ERT building and those who support the message that this is a struggle against an occupying force demonstrates the emerging appetite for solutions relying in the exercise of crude force (police violence, summary decision making processes) on the one hand and reveals the erosion of the political system - the lack of spaces of democratic coexistence, negotiation and mutual understanding and the increasing popularity of extrainstitutional forms of opposition.
To the tendency of the government to resort to symbolic or material violence in order to deal with its problems one can see the juxtaposition of a discourse that refers to the resistance to occupation and to the bitter divisions of the civil war.
Comments
Post a Comment